عطش پاکسازی ارمنیان از سرزمین اباجدادیشان چنان در عمق وجود حکام ترکیه ریشه دوانده بود که آنان از کشتن هیچ کس، حتی پزشکان ارمنی که محتاج وجودشان بودند نیز ابائی نداشتند. پزشکانی واقعی که در نجات جان بیماران تفاوتی میان آنان قائل نمی‌شدند و به سوگندنامه بقراط سرسختانه وفادار می‌ماندند.
یکی از این پزشکان دکتر “خسرو کشیشیان” بود که دولت ترکیه در سال 1914 او را با درجه سروانی، برای مداوای سربازان زخمی به جبهه شرقی اعزام نمود. وی همواره جان بر کف در خدمت بیمارانش آماده بود. وی در محل جبهه یک بیمارستان نظامی 200 تخت خوابی موقت تدارک دید که در آن در کنار سربازان زخمی ترک، سربازان #ارمنی را نیز مداوا می‌نمود و زندگی بسیاری را نجات می‌داد، البته این کار وی از سوی مقامات دولتی هرگز بخشیده نشد و او را برای مدت چند ماه به طور انفرادی زندانی کردند، اما نیاز شدید ارتش به خدمات وی مسئولین را مجبور به بازگرداندن وی به محل خدمتش نمود، کشیشیان سرانجام موفق به فرار از جبهه شرق به قفقاز شده و به گروه ژندال آندرانیک می‌پیوندد. دولت ترکیه پس از اطلاع از این موضوع “میکائیل کشیشیان”، برادر دکتر خسرو که وی نیز پزشک بود را دستگیر کرده و تمام اعضای خانواده او را قتل‌عام می‌کنند.
رژیم ترکیه بی‌رحمانه همه روشنفکران ارمنی، از جمله پزشکان را مجبور به پذیرش دین اسلام می نمودند و در غیر آن در زندان‌ها به شکنجه‌گاه برده و در پایان به شنیع‌ترین شیوه‌ها به قتل می‌رساندند، همچنان که با دکتر “پطروس توروسیان” معروف به “توروس پنه” که در جهان عرب نیز شهرتی فراوان داشت رفتار کردند. این پزشک قهرمان تا آخرین لحظات عمرش به باورهای خود وفادار مانده و از تغییر دین سر باز زد. و بالاخره در در 15 ژوئن 1915 به همراه 20 نفر دیگر از روشنفکران ارمنی در میدان “سلطان بایزید” در استانبول به دار آویخته شد.
منبع خبر : کانال خبری آراکس
