آهارون وارطانيان، کار شناس مسايل ايران در صفحه فيسبوک خود می نويسد:
«اخيراً، گفتگوها در مورد کريدور ترانزيتی بين المللی شمال و جنوب (INSTC) در ايران کاملاً فعال شده است. بديهی است که تهران از هر نظر سعی در افزايش نفوذ خود در قفقاز جنوبی و تلاش برای رسيدن به دريای سياه و حتی بيشتر از آن، بسوی شمال خواهد کرد و با تقويت حضور خود در اين مناطق برای مهار آنکارا و دفاع از منافع حياتی خود تلاش خواهد کرد.
تهران همه اينها را انجام خواهد داد، خواه از طريق آزربايجان يا ارمنستان؟ با بررسی واقعيت های موجود، می توانيم بگوييم که هم تهران و هم هند علاقه‌مند به این برنامه هستند و با در نظر گرفتن برخی شرايط، تمايل بيشتری به عبور از طريق ارمنستان وجود دارد.
اگر تصميمی در ايران به نفع باکو گرفته می شد، پس،باور کنيد، تهران مسئله راه آهن رشت-آستارا را مدتها پيش حل می کرد، در حالی که يکی از کارشناسان نزديک به مقامات ايران اخيراً گفته بود که اين طرح نه از نظر مالی و نه از نظر فنی مطلوب نيست. وی همچنين در سخنانش وضعيت نامطلوب ژئوپليتيکی آن برای ايران را چنين ابراز کرده بود که ترجيح بيشتر اين است که ايران از طريق راه آهن نخجوان به ارمنستان و سپس به گرجستان و غيره برود.
ديگر ذينفعان درگير در اين کريدور،مانند هند، که با توجه به حضور دشمن سرسختش پاکستان در آزربايجان و همچنين نفوذ فزاينده تورکيه در اين منطقه، که با آن نيز مشکلاتی دارد و ساخت جاده ابريشم توسط چين و رقابت هند با آن کشور و غيره، سعی دارد که مسير شمال جنوب را از ارمنستان عبور دهد.
اخيراً غرب به نمايندگی از ايالات متحده نيز به اين راهرو علاقه نشان داده است.در چارچوب همه اينها روشن است ک منطقه سيونيک چقدر از نظر ژئوپليتيک اهميت پيدا می‌کند و از چه ارزشی بالايی برخوردار است. به همين دليل طرف ايرانی به ويژه جواد ظريف بارها به اهميت منطقه سيونيک و مسئله اطمينان از حضور پايدار ايران در آنجا اشاره کرده است. سرانجام با اجرای اين کريدور، اصطلاحاً «کريدور زانگزور» می تواند لغو شود.
