جمهوری ارمنستان سوالات منطقی را مطرح کرده است که تغییرات مفهومی آینده به پاسخ آنها بستگی دارد. این مطلب را گورگن سیمونیان کارشناس علوم سیاسی با اشاره به سوالاتی که نیکول پاشینیان نخست وزیر ارمنستان در سخنرانی خود در آستانه مطرح کرد، بیان کرده است.
نخست وزیر ارمنستان در آستانه یادآوری کرد طبق توافق صورت گرفته در پراگ، دو کشور در فرآیند مرزبندی به اسناد اساسی کشورهای مستقل مشترک المنافع اتکا خواهند کرد بر اساس آن مرزهای اداری سابق جمهوری های شوروی به مرزهای دولتی بین کشورهای مستقل، از جمله ارمنستان و آذربایجان تبدیل شده است.
با توجه به این و موضوع درخواست کشورهای مستقل مشترک المنافع برای وضعیت ناظر در سازمان پیمان امنیت جمعی نیکول پاشینیان این سوال را مطرح کرد که آیا سازمان پیمان امنیت جمعی مرزهای دولتی کشورهای مستقل مشترک المنافع را که در سال 1991 ایجاد شده اند به عنوان اسناد اساسی کشورهای مستقل مشترک المنافع به رسمیت می شناسد؟
این سوال منطقی است و تغییرات مفهومی آتی به پاسخ آن بستگی دارد منجمله نظارت بر اثربخشی عضویت در این ساختارها.
به گفته وی، هر دو سازمان پیمان امنیت جمعی و کشورهای مستقل مشترک المنافع به عنوان سازمان های بین المللی منحصراً در خدمت منافع نظامی-سیاسی و منافع ملی فدراسیون روسیه هستند.
در مورد دستور کار صلح، به گفته کارشناس مسائل سیاسی، تا زمانی که احزاب ضعیف و آماده جنگ وجود داشته باشند، “صلح” توسط مراکز مختلف قدرت تحمیل خواهد شد.
سیمونیان گفت: “در شرایطی که متحد استراتژیک شما آمادگی دفاع فیزیکی از قلمرو کشور شریک را ندارد، نیروهای مختلف مجبور به پیشبرد “برنامه صلح” هستند. اگر جامعه غیر ارتباطی باشد، همان قطب های قدرت با هر وسیله ای حتی در تحقیرآمیزترین شرایط برای ایجاد وضعیت نسبتاً آرام تلاش خواهند کرد، اما جنگ را که به نفع هیچ کس در منطقه نیست دور می زنند. از این منطق نتیجه می گیرد که ما را به “صلح” سوق می دهند، بقیه تصمیمات داوطلبانه است. مبارزه برای منافع و هویت ملی از طرف مردم ارمنی نشات می گیرد، تا چه اندازه سیستم دفاعی این کشور آماده مقاومت و مقابله با چالش-تجاوز خارجی است.”
