به گزارش رادیوی عمومی ارمنستان اظهارات و گفتگوها در خصوص کریدور خلیج فارس – دریای سیاه اخیراً به طور محسوسی فعال شده است. ایران و هند در این زمینه فعال هستند. پروتکل قرارداد پروژه کریدور خلیج فارس – دریای سیاه قبلاً تنظیم شده است و به امضای بلغارستان، ارمنستان و ایران رسید. در حوزه کارشناسی و رسمی خطری برای کنار گذاشته شدن از برنامه ارمنستان نمی بینند. در عوض معتقدند ایجاد زیرساخت‌های مناسب، تسهیل حمل‌ونقل در امتداد خلیج فارس به دریای سیاه برای طیف وسیع‌تری از کشورها جذاب خواهد بود. بنابراین ارمنستان نیز به نوبه خود می تواند به یکی از حلقه های اتصال مهم جاده بزرگی تبدیل شود که از بندر دوردست ایران چابهار یا بندر عباس به بلغارستان و یونان کشیده شده است.
چرا ایران و هند علاقه مندند کریدور مواصلاتی خلیج فارس به دریای سیاه از ارمنستان بگذرد و نه آذربایجان؟ سوال حداقل سه پاسخ دارد. سوس خاچیکیان، رئیس دانشکده انفورماتیک و آمار دانشگه اقتصادی ایروان معتقد است که ایران به دنبال تنوع بخشیدن به مسیرهای حمل و نقل خود است. این اقتصاددان هیچ خطری برای کنار گذاشتن ارمنستان از برنامه نمی بیند
وی گفت: من هیچ خطری نمی بینم، زیرا جاده ایران و آذربایجان به این صورت وجود دارد. تنوع بخشی عامل مهمی در سیاست ایران و هند است. آنها در حال حاضر از طریق ترکیه به دریای سیاه دسترسی دارند. پس چرا به ارمنستان علاقه دارند؟ جایگزین: یک. آنها در چارچوب سیاست دولتی خود می خواهند راه جایگزینی داشته باشند. یک راه کافی نیست. علاوه بر این، هند و ایران در چند سال اخیر فعالیت اقتصادی کاملا جدی از خود نشان داده اند و یک راه کافی نیست. ثالثاً، ارمنستان را می‌توان در چارچوب توافق‌های مرتبط با اتحادیه اروپا، در چارچوب فرآیندهای تسهیل‌شده در نظر گرفت و ارمنستان را نیز می‌توان در چارچوب ورود به بازار اتحادیه اقتصادی ارواسیا در نظر گرفت .
آرمن سیمونیان، معاون وزیر امور مدیریت منطقه ای و زیرساخت‌ها، خطر حذف ارمنستان از برنامه و اولویت دادن به آذربایجان را نمی‌بیند.
معاون وزیر در گفتگو با «رادیو لور» تاکید می کند: راه از آذربایجان تا دریای سیاه بسته به مسیری که طی می کنند طولانی است .
پروتکل توافق پروژه کریدور «خلیج فارس – دریای سیاه» قبلاً تنظیم شده است. به امضای بلغارستان، ارمنستان و ایران رسید. این توافقنامه به گرجستان و یونان نیز ارسال شده است. کشور هماهنگ کننده موافقتنامه جمهوری اسلامی ایران است. آرمن سیمونیان خاطرنشان می کند که مطلوب است که این برنامه سریعتر اجرا شود، اما هر یک از کشورهای شرکت کننده پیشنهادات و منافع خاص خود را دارند.
کشورهای شرکت کننده در این پروژه – ارمنستان، بلغارستان، گرجستان، یونان و ایران – بر این باورند که ایجاد زیرساخت های مناسب و تسهیل حمل و نقل در امتداد خلیج فارس به دریای سیاه برای طیف بسیار گسترده تری از کشورها به ویژه جذاب خواهد بود. کسانی که دسترسی دریایی به خلیج فارس و دریای سیاه دارند. بنابراین ارمنستان نیز به نوبه خود می تواند به یکی از حلقه های اتصال مهم جاده بزرگی تبدیل شود که از بندر دوردست ایران چابهار یا بندر عباس به بلغارستان و یونان کشیده شده است. چرا ایران فعال و علاقمند است؟
آرمن سیمونیان تاکید می کند: ایران عموماً به تنوع مسیرهای حمل و نقل علاقه مند است. این یک تمایل عادی به داشتن جهت های مختلف حمل و نقل است. هر جهت جدید باید جذابیت بیشتری نسبت به جهت های قبلی داشته باشد تا اقدامات نیز با آنها انجام شود و جذابیت آنها تغییر کند.
با اجرای این پروژه بزرگ، قرار است یک کریدور-جاده ترانزیتی بزرگ از هند به کشورهای اروپای شرقی ایجاد شود. می تواند روابط تجاری بین آسیا و اروپا را فعال کند و وزن اقتصادی و سیاسی ارمنستان را در منطقه افزایش دهد. ارمنستان باید با بهبود زیرساخت های خود در سریع ترین زمان ممکن، به ویژه با تکمیل برنامه شمال-جنوب، در این برنامه شرکت کند.
سوس خاچیکیان، اقتصاددان معتقد است که اگر این برنامه زودتر راه اندازی می شد، ممکن بود تجاوزی به خودمختاری ارمنستان صورت نمی گرفت.
وی گفت: جاده فقط یک جاده نیست. اگر بازیگران جدی بین المللی درگیر باشند و منافع تجاری داشته باشند، امنیت را تضمین می کنند. این جاده همچنین امنیت ما را تضمین می کند و در آینده نیز به آن ادامه خواهد داد. من فکر می کنم که این جاه طلبی ها نسبت به سیونیک، وایوتس دزور، گغارکونیک با هدف کاهش سرعت ساخت این جاده تا حد ممکن است. ساخت و ساز تضمین های امنیتی بیشتری برای ما به همراه خواهد داشت.
