نمایشگاه دائمی “ارمنستان در نقشه های باستانی” در موزه تاریخ ارمنستان بازگشایی شد که با محتوای دیجیتالی تکمیل شد.
به گزارش خبرنگار “آرمنپرس” داویت پوغوسیان مدیر موزه تاریخ ارمنستان با اعلام خبر بازگشایی این نمایشگاه خاطرنشان کرد که این در نتیجه همکاری با روبن گالچیان، نقشه کش-کارتوگراف، به واقعیت تبدیل شد.
پوقوسیان گفت: “نمایشگرهای بزرگی تعبیه شده است که به ما این امکان را می دهد تا با نسخه های دیجیتالی، محتوای بیشتری را با جذابیت بیشتری به بازدیدکنندگان ارائه کنیم. بر خلاف قبلی که مجموعه ای از بیش از دوجین نقشه را ارائه می کرد، سطح نمایشگاه بازگشایی شده به دلیل مواد دیجیتالی شده با راهکارهای جذاب و رنگی تر، تا حدودی کوچک شده است.”
به گفته مدیر موزه، استفاده از فناوری جدید مردم را قادر می سازد تا درک بهتری از نقشه ها داشته باشند و دانش عمیق تری کسب کنند.
نقشه های تاریخی که در آنها ارمنستان ذکر شده است در نمایشگاه ارائه شده است. همچنین فتوکپی دیجیتالی از 15 نقشه که در زمان ها و مکان های مختلف ساخته شده اند، ارائه شده است. قدیمی ترین آنها کاشی گلی بابلی (قرن ششم قبل از میلاد) است و قدمت نقشه ها به قرن بیستم می رسد. روبن گالچیان در افتتاحیه نمایشگاه، توپوگرافی ارمنستان را در نقشه های چاپی از دوران باستان تا دوره شوروی با سخنرانی “نقشه و تاریخ” ارائه کرد.
گالچیان گفت: “نقشه ها همیشه به درستی ارائه نمی شوند. اغلب، نقشه ها جعل می شوند و در خدمت اهداف نقشه ساز یا ویرایشگر او هستند. به همین دلیل است که نقشهبردار اول از همه جستجو می کند و می یابد که دیگران چگونه آن منطقه را تصور و ترسیم کردهاند. نقشه ها را تنها در صورتی می توان قابل اعتماد در نظر گرفت که مطابقت داشته باشند.”
وی با اشاره به جعل نقشه کشی آذربایجان که به موجب آن قلمرو جمهوری ارمنستان نیز به عنوان قلمرو تاریخی آنها معرفی می شود، تاکید کرد: “تا سال 1918 در هیچ نقشه ای آذربایجان فعلی به عنوان کشور ذکر نشده است. با نام های مختلف: عطرپاتاکان، شیروان و غیره به عنوان خانایون فارس معرفی می شد. سپس در سال 1918 با اعلام جمهوری آذربایجان نام استان فارس به همین نام را به خود اختصاص دادند که با در نظر گرفتن جاه طلبی های سرزمینی انجام شده است.”
گالچیان همچنین متوجه تناقضاتی در اعلامیه آذربایجان درباره اجداد تاریخی خود شد. به ویژه، مورخان و نقشه نگاران آذربایجان، جاه طلبی های سرزمینی و جعل تاریخ خود را با این گونه توجیه می کنند که در یک مورد خود را از نوادگان اوغوز-ترک ها، در مورد دیگر اغوان و در مورد دیگر ترک ها می دانند.
