به گزارش “رادیوی عمومی ارمنستان” بر اساس تحولات ژئوپلیتیکی امروز، در کنفرانس بین المللی که در موسسه شرق شناسی آکادمی ملی علوم ارمنستان با موضوع “تحولات منطقه ای و ارمنستان. حرکت های امنیتی” برگزار شد، چالش های پیش روی ارمنستان مورد اشاره قرار گرفت و گزینه هایی برای راه حل های ممکن بیان شد.
اگرچه تاکید اصلی این بود که هنوز برای صحبت در مورد نتایج فرآیندها زود است.
در بعد ژئوپلیتیکی، قفقاز جنوبی در حال تبدیل شدن به تئاتری برای بازیگران اصلی است. این اصلی ترین تاکیدی بود که شرکت کنندگان در کنفرانس انجام دادند و تحلیل های خود را حول این محور ساختند. گریگور واردانیان، محقق ارشد بخش کشورهای عربی موسسه شرق شناسی آکادمی ملی علوم، بر اهمیت ارتباط و گفتگو با کشورهای همسایه منطقه تاکید می کند.
وی می گوید: “برای اینکه از وضعیت قربانی خارج شویم، باید از عقده های خاصی خلاص شویم. برای آن ما نیاز به نوع جدیدی از روابط با همسایگان خود داریم، یعنی نمی توانیم این منطقه را به عنوان دولت ترک کنیم. ما همسایگان داریم و باید منطقی تر و واقع بینانه تر به اتفاقات نگاه کنیم. ما باید هم با اردوغان و هم با علی اف صحبت کنیم، اما باید نشان دهیم که ما نیز منافع خاصی داریم و می توانیم این منافع را ترکیب کنیم. من فکر نمی کنم که آذربایجان بخواهد پیمان صلح امضا کند. آذربایجان تلاش خواهد کرد تا هر آنچه که ارمنستان واگذار خواهد کرد از ارمنستان دریافت کند.
در حال حاضر آذربایجان هر دلیلی را پیدا می کند، حتی از اعلام استقلال ما در قانون اساسی… و اگر آن مسئله نیز حل شود، دلایل دیگری پیش خواهد آمد و در واقع توافقنامه صلح در این مرحله امضا نخواهد شد.”
روبن سافراستیان می گوید: “ارمنستان آماده گفتگو با کشورهای همسایه است، اما حل و فصل روابط با آذربایجان در آینده نزدیک بعید است.”
به گفته وی، از آنجایی که باکو امروز آمادگی توافق بر سر توافقنامه صلح را ندارد، به این معنی است که روابط عادی سازی ارمنستان و ترکیه نیز نمی تواند برقرار باشد.
وی تاکید می کند: “زمانی که قرارداد امضا شد، من واقعاً انتظار دارم که اقداماتی از سوی ترکیه برای تنظیم روابط انجام شود. اما، تا آنجا که من درک می کنم، فکر می کنم که آنها بلافاصله به سمت عادی سازی روابط نخواهند رفت.
آن ها حتی پس از امضای قرارداد هم سعی می کنند برای فشار روی ارمنستان، کارت بازی را در دست داشته باشند.
آیا می دانید چرا، چون در سال 2029 برنامه ریزی شده است که ترکیه با نخجوان ارتباط ریلی داشته باشد، تا کنون ندارد، راه آهن قارص – نخجوان وجود ندارد، اکنون ساخت و سازها تازه شروع شده است. و در واقع موسوم به “کریدور زنگزور” از قبل برای ترکیه مهم خواهد بود، زیرا به آن متصل خواهد شد”.
سافراستیان متقاعد شده است که کلید دروازه مغری در دست ارمنستان است.
به گفته وی، این را نیز می توان کلید دروازه ژئوپلیتیک دانست و آن کلید را باید خیلی محکم نگه داشت و در مواقع لزوم دروازه را باز کرد و اگر می خواهیم موقعیت خود را در منطقه تقویت کنیم، در مواقع لزوم بسته شود.
وی می گوید: “ترکیه فکر می کنم نمی خواهد جاده از خاک ایران بگذرد تا به ایران وابسته نشود، زیرا بالاخره آنها هم مخالف تاریخی و هم مذهبی هستند. ترکیه نمی خواهد از ایران عبور کند، در اینجا رویکردهای ترکیه و آمریکا منطبق است و نمی خواهد راه از ایران بگذرد.
نگاه کنید، یک چیز وجود دارد که واقعی است: ترکیه به جاده نیاز دارد، و ترکیه می خواهد که به گونه ای باشد که برایش سودمند باشد، آن طور که می خواهد. اگر ترکیه ببیند که ارمنستان به آن اجازه نمی دهد، باید چه کار کند، زیرا این هم اجرای طرح های پان ترکیستی است، آسیای میانه و مرکزی، پس از آغاز فعالیت در مسیر چین-اروپا. ترکیه از این امر سود زیادی خواهد برد، زیرا این جاده از خاک ترکیه می گذرد. رویکرد طرف ارمنی مبنی بر اینکه مخالف رفع انسداد کانال های منطقه ای نیستیم، بلکه کنترل راه ها در دست ارمنستان است، قابل تحقق است. به همین دلیل است که می گویم کلید دست ماست و به کسی نمی دهیم.”
