مسخره به نام “جامعه آذربایجان غربی” همچنان ادامه دارد. به گزارش “نیوز ای ام” این بار بازیگران این نمایش نامه ای به آدری آزولای مدیرکل یونسکو ارسال کردند. همراه با شکایات خطاب به ارمنستان در درخواست حجیم منتشر شده توسط رسانه های آذربایجان همچنین تقاضا برای “ارسال هیئت حقیقت یاب به ارمنستان برای نظارت بر وضعیت میراث فرهنگی آذربایجان” وجود دارد.
“نویسندگان درخواست با بی شرمی ادعا می کنند که “آذربایجانی ها به طور کامل از ارمنستان اخراج شده اند، جایی که زمانی اکثریت مطلق جمعیت را تشکیل می دادند و “در قلمرو ارمنستان مدرن، میراث تاریخی و فرهنگی آنها، از جمله مساجد و گورستان ها، در معرض تخریب جمعی قرار گرفت.” نویسندگان درخواست می نویسند که مسجد کبود ایروان، تنها مسجد حفظ شده در ارمنستان، به وضوح به دروغ به عنوان “مسجد فارسی” معرفی شده است، و بلافاصله با خود مخالفت می کنند: “«در واقع آن را آذربایجانی ها ساخته‌اند که در آن زمان اکثریت مطلق جمعیت شهر را تشکیل می دادند و قرن‌ها در آنجا به انجام مراسم مذهبی می پرداختند.”
“علاوه بر این، نسبت دادن مسجد به یک قوم، بی احترامی به دین ماست که عبادتگاه ها را بر اساس ویژگی های قومی جدا نمی کند، بلکه همه مردم را بدون در نظر گرفتن نژاد یا قومیت متحد می کند.”
سه صفحه شامل شکایات، اتهامات، تهمت ها و انواع و اقسام بحث هایی است که بیان آنها منطقی نیست، اما نیاز به پاسخ خاصی دارد.
خطاب به آزولای، بدیهی است که دو هدف را همزمان دنبال می کند. یکی اغراق در موضوع “آثار ویران شده فرهنگ آذربایجان باستان” و مورد دوم مستقیماً به شخصیت مدیر کل و معرفی رهبری آذربایجان با بیزاری آنها از این مقام اروپایی مرتبط است. یونسکو هیچ اقدامی نکرد، چه زمانی که بولدوزرها سنگ صلیب های منحصر به فرد ارمنی جمهوری خودمختار آذربایجان نخجوان را با خاک یکسان کردند، و چه زمانی که سربازان آذربایجانی میراث فرهنگی ارمنستان را در سرزمین های اشغالی قره باغ کوهستانی تخریب کردند.
باکو با درخواست از یونسکو برای یافتن “ردپایی از فرهنگ آذربایجان” به خوبی می داند که یافتن چنین آثاری به این دلیل ساده که هرگز وجود نداشته اند غیرممکن است.
قبل از درگیری، تعدادی از آذربایجانی ها در ارمنستان زندگی می کردند. که میلیون نفر البته آنطور که در آذربایجان سعی می کنند ارائه کنند و نه حتی نیم میلیون و حتی نه “اکثریت جمعیت”.
اگر ارامنه ساکن آذربایجان بخش قابل توجهی از روشنفکران جمهوری را تشکیل می دادند، سپس در ارمنستان آذربایجانی‌ها بیشتر در روستاها زندگی می کردند و برای توهین نکردن باید گفت که به میراث فرهنگی کمکی نمی کردند، اگرچه به میوه‌ها و سبزی‌هایی که می کاریدند معروف بودند. و عملاً همه آذربایجانی های مقیم ارمنستان در مرحله اولیه درگیری توانستند با آرامش از آنجا خارج شوند و وسایل خود را از جمله خانه های سگ ها با خود ببرند. آذربایجانی هایی که ارمنستان را ترک می کردند کمترین علاقه را به کتاب داشتند. به عنوان یک قاعده، آنها به دلیل بی فایده بودن نمی بردند.
