ترکیه با توجه به شاخص های خود کشوری از طبقه متوسط محسوب می شود، اما به هر طریقی برای ورود به صف ابرقدرت های قدرتمند جهان تلاش می کند و حتی فراخوانی برای افزایش تعداد اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل می دهد، اما این سیاست واقعاً با سیاست ترکیه مطابقت ندارد و مانند پریدن از روی سر است که از نظر سیاست منطقه ای و داخلی بسیار خطرناک است.
به گزارش “آرمنپرس” این مطلب را روبن سافراستیان کارشناس مسایل ترکیه در نشستی خبری با صحبت در مورد تحولات منطقه ای و نقش ترکیه بیان کرد.
وی گفت: “امروز ترکیه با مشکلات اقتصادی جدی، به سرمایه گذاری هنگفت در صنعت نظامی ادامه می دهد. سال گذشته اردوغان اعلام کرد که ترکیه 80 درصد از محصولات صنایع نظامی خود را تامین می کند که با استانداردهای دنیای مدرن، شاخص بسیار بزرگی است. ترکیه انواع مختلفی از تسلیحات از جمله کشتی های جنگی قدرتمند تولید می کند. به لطف این سیاست، آنکارا به دنبال تبدیل شدن به عامل مستقل از منظر نظامی و در عین حال در خدمت جاه طلبی های دولت اردوغان است که می خواهد آن کشور را به قدرتی با صدای قاطع در ژئوپلیتیک و همچنین صادرات و فروش محصولات نظامی ترکیه تبدیل کند.”
بر اساس مشاهدات وی، جاه طلبی های شخصی اردوغان نیز اساس این سیاست است، زیرا او واقعاً به یک پدیده در زندگی عمومی کشور همسایه تبدیل شده است و احتمالاً پس از آتاتورک که می خواهد شهرت ترکیه را بالا ببرد، در رتبه دوم قرار دارد. تمام دنیا با تمام وجود
آنکارا پیشنهاد می کند در درگیری های مختلف نقش میانجی را بر عهده بگیرد و برنامه های حل مناقشه مختلفی را ارائه می دهد که این نیز بیانگر جاه طلبی های اردوغان است. درگیری روسیه و اوکراین گواه روشنی بر این امر است.
با اشاره به تحولات خاورمیانه به ویژه درگیری فلسطین و اسرائیل و نقش ترکیه در این زمینه سافراستیان گفت که آنکارا رسمی اسرائیل را به شدیدترین وجه محکوم می کند، اما در واقع همچنان به گردش تجاری جدی خود با این کشور ادامه می دهد و حامل های انرژی را نیز به آن منتقل می کند.
وی در مورد تحولات قفقاز جنوبی خاطرنشان کرد: اخیراً سیاست های مربوط به منطقه ما و ارمنستان در مقیاس ترجیحات خارجی ترکیه کاهش یافته است.
سافراستیان گفت: “این به این دلیل است که ترکیه می خواهد بازی بزرگ خود را در سطح جهانی انجام دهد. با این وجود، اوضاع وخیم در خاورمیانه، دیپلماسی ترکیه را وادار می کند تا توجه بیشتری به این سمت داشته باشد. و در قفقاز جنوبی، آنکارا حداقل به بخشی از آرزوهای خود رسیده است، زیرا برای اولین بار ارتش ترکیه نه تنها در نخجوان، بلکه در خود آذربایجان نیز مستقر شده است. نمایندگان ستاد ارشد ترکیه فعالیت های ستاد اصلی ارتش آذربایجان را هماهنگ می کنند که در شرایطی اتفاق افتاد که نقش فدراسیون روسیه از نظر سیاسی در منطقه ما ضعیف شد. وضعیت کنونی برای طرف ترکیه مفید است، بنابراین گام های اضافی برای افزایش نفوذ خود بر نمی دارد، زیرا از نظر خود به مسائل مهم تری مشغول است.”
به گفته وی، ترکیه منتظر است تا ارمنستان امتیازاتی بدهد و توافقنامه صلح را با شرایطی که آذربایجان مطرح می کند امضا کند، از این رو آنکارا باکو را در اولویت قرار داده و منتظر است تا این کشور به اهداف خود دست یابد.
به گفته سافراستیان، جایگاه ایران نیز بسیار مهم است. اگرچه ترکیه از همسایه دیگر ما متنفر است و با آن رقابت می کند، اما عامل ایران را در نظر می گیرد. هر دو طرف سیاست متعادلی را دنبال می کنند و از رویارویی مستقیم اجتناب می کنند. اصرار ترکیه اردوغان بر گشایش فوری موسوم به “کریدور زنگزور” و بهره برداری از آن با شرایط ترکیه و آذربایجان، ناشی از عامل ایران است.
سافراستیان در تحلیل روابط روسیه و ترکیه تاکید کرد که اگرچه ترکیه از نظر استراتژیک بخشی جدایی ناپذیر از غرب محسوب می شود، اما متحد وفادار ایالات متحده و یکی از فعال ترین اعضای ناتو است اما در 6-7 سال گذشته تغییرات قابل توجهی در روابط روسیه و ترکیه رخ داده است که ماهیت تاکتیکی دارد، زیرا هر دو طرف علاقه مند به توسعه بیشتر روابط هستند که از آن می توانند مزایای بسیار زیادی دریافت کنند و در حال حاضر نیز دریافت می کنند.
وی گفت: “ترکیه به روسیه کمک می کند تا تحریم ها را دور بزند و این معامله دوجانبه سودمند است، زیرا پس از درگیری روسیه و اوکراین در سال 2022، آنکارا در شش ماه اول 20 میلیون دلار دریافت کرد. همچنین به سیاست متعادل دو کشور در قفقاز جنوبی کمک کرد، یعنی آنها شروع به درک منافع یکدیگر کردند و با آنها کنار آمدند. مورد دیگری هم هست که زیاد درباره آن صحبت نمی شود. ترکیه فرصت را برای کاهش نفوذ روسیه در دریای سیاه از دست نمی دهد. آنکارا حرکت کشتی های جنگی را از طریق تنگه بسفر بسته است، که به طور قابل توجهی ناوگان روسیه را کاهش داده است زیرا در معرض حملات هدفمند اوکراین قرار دارد. در واقع، ترکیه به روسیه اجازه نمی دهد ناوگان دریای سیاه خود را دوباره پر کند، می خواهد به تدریج ضعیف شود و قدرت سابق خود را که آرزوی دیرینه ترکیه است از دست بدهد.”
